Wraz z końcówką roku kalendarzowego zbiega się w kościele papuaskim zakończenie rocznej pracy poświęconej przygotowaniu dzieci i młodzieży do sakramentów I Komunii Świętej i bierzmowania.

W tym roku na Kairiru I Komunię Świętą przyjęło 353 osoby, a sakrament bierzmowania 412 kandydatów.

Było to wielkie przeżycie w sercu każdego, który po raz pierwszy w przyjął Jezusa w Komunii Świętej, jak i w sercu tych osób, które otrzymały z rąk ks. bp Anthony Burggess'a sakrament dojrzałości chrześcijańskiej.

Chyba jeszcze nie było takiego roku, by tak wielka liczba osób przystąpiła do tych sakramentów. A ja wraz z nimi wszystkimi cieszę się ich radością.

Ks. Paweł Kotecki SAC

Ów kościół jest kościołem centralnym dla parafii Kairiru. Dwa razy do roku wszyscy parafianie, nawet z najdalszych zakątków parafii, gromadzą się w nim: Boże Ciało i Święto Patrona - św. Marcina. Na co dzień służy on pracy duszpasterskiej prowadzonej w 11 wioskach oddalonych od kościoła o 2 godziny marszu. Bardzo długo nie były przeprowadzane w nim prace remontowe z wielu przyczyn. Słona woda, deszcze, termity robią swoje i nastała chwila, by coś zrobić, by przywrócić mu dawną świetność.

Zaczęliśmy prace remontowe od dachu. Blacha, którą kościół jest pokryty, powinna być błyszcząca o kolorze srebra. Była ruda ze względu na wszędobylską rdzę. Niektórych miejsc, których nie byliśmy w stanie uratować, wymieniliśmy i pokryliśmy nową blachą. Pozostałe części dachu pomalowaliśmy farbą, która ma zabezpieczyć blachę teoretycznie na następne 10 lat. W praktyce, to się zobaczy. Na czas obecny pół pokrycia dachowego jest pomalowane, następna część w najbliższym czasie zostanie ukończona. 60 litrów farby czeka na mnie, bym załadował na łódkę i zawiózł na Kairiru. Tak więc, po 30 latach dach kościoła znów będzie błyszczał w blasku słońca czy podczas pełni księżyca w nocy

11 lutego 1990r.

Z nutą żalu pożegnaliśmy dziś w godzinach popołudniowych ks. Kuracińskiego i ks. Gwarka, którzy odlecieli do Mout Hagen, by stamtąd po dwóch dniach odlecieć do South Korea.

Milsze są spotkania niż rozstania. W ten sposób zostaliśmy sami na obcej ziemi, zdani na wolę Boga i na modlitwę tych, którzy nam ją obiecali. Rozpoczyna się więc realizacja tego, co dotychczas było tylko w planach i w wyobraźni. Co będzie - wie tylko Bóg. Życie nasze tutaj będzie odkrywaniem kart Bożych.

6 lutego 1990r.

Wczoraj z ks. Biskupem odwiedziliśmy dwie parafie, gdzie po kursie językowym mamy się przenieść na rok wprowadzający: Yangoru i Sassaja. Obie dobrze zorganizowane.

Ta ostatnia, w planach ks. Biskupa, jest przeznaczona do przejęcia przez nas - w przyszłości.

Wczoraj też rozmawialiśmy z Superiorem SVD, a dziś z ekonomem diecezjalnym.
Dziś przenieśliśmy się z Marianem do Centrum Pastoralnego, prowadzonego przez ks. Jana Szweda SVD, gdzie przez najbliższy okres będziemy uczyć się pidgin.